Το ΚΚΕ και το αντιφασιστικό μέτωπο

Το προηγούμενο διάστημα γίναμε μάρτυρες, για ακόμα μια φορά, της δολοφονικής δράσης της φασιστικής-ναζιστικής Χρυσής Αυγής. Η δολοφονία του Π. Φύσσα από μέλος της Χ.Α πυροδότησε μια σειρά εξελίξεων που έφερε ξανά και ίσως με περισσότερη ένταση στην ημερήσια διάταξη το πρόβλημα του φασισμού, τη συζήτηση του χαρακτήρα των φασιστικών κομμάτων, τις προϋποθέσεις και τους όρους της αντιμετώπισης  του φασισμού στην ελληνική κοινωνία.
Στο θέμα αυτό αναφέρθηκε και ο Γ.Γ του ΚΚΕ Δ. Κουτσούμπας στην ομιλία του στην Ευρωπαϊκή Κομμουνιστική Συνάντηση που έλαβε χώρα στις Βρυξέλλες στις 30/09/2013, με την συμμετοχή 33 Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων.
Η άποψη του κ. Κουτσούμπα  (και του ΚΚΕ το οποίο εκπροσωπεί) είναι ότι «Η αποτελεσματική δράση για την οριστική  εξαφάνιση  του φασισμού συνδέεται με τη λαϊκή πάλη και συμμαχία με όρους ανατροπής του συστήματος που θρέφει τους ναζί. Αυτός είναι ο δρόμος, αυτή την κατεύθυνση πρέπει να έχουν η πάλη και οι αγώνες του εργατικού λαϊκού κινήματος. Τα  λεγόμενα αντιφασιστικά μέτωπα με πολιτικές δυνάμεις που υπερασπίζονται την καπιταλιστική εκμετάλλευση ή αποκρύπτουν τη σχέση του φασισμού με το σύστημα είναι αποπροσανατολιστικά».[1]
Επίσης ο Ριζοσπάστης σε άρθρο με τίτλο «Για τα περί «αντιφασιστικού μετώπου» αναφέρει: Λαός και νεολαία, εργαζόμενοι κι άνεργοι μπορούν και πρέπει να αποκαλύψουν τα φασιστοειδή και το βρώμικο ρόλο τους, να τα απομονώσουν και αντιμετωπίσουν. Πολιτικά, μέσα από το ίδιο το εργατικό, λαϊκό κίνημα, τις δομές και τους φορείς του, στους τόπους δουλειάς, στις γειτονιές. Όχι μέσα από κραυγές για «αντιφασιστικό μέτωπο», όπου σε αυτό μετέχουν μια σειρά παράγοντες του αστικού πολιτικού κόσμου: Υπουργοί, βουλευτάδες και δημαρχαίοι του, φιλάνθρωποι πρόεδροι ευαγών ιδρυμάτων και ΜΚΟ, διάφοροι που ουσιαστικά υπερασπίζονται τα ίδια με τους χρυσαυγίτες συμφέροντα, και ψάχνουν ευκαιρία να «ξεπλυθούν» στα μάτια του λαού, αυτόν που χαντάκωσαν χρόνια ολόκληρα με την πολιτική τους, και τώρα ακόμα περισσότερο όσο η κρίση τους βαθαίνει.[2]
Την ώρα λοιπόν που ο φασισμός δείχνει για ακόμα μια φορά με τον πιο απάνθρωπο τρόπο τον πραγματικό του χαρακτήρα, την ώρα που ο άδικος χαμός ενός νέου από τα φασιστικά τέρατα της Χ.Α πνίγει κάθε δημοκράτη, κάθε άνθρωπο υγειώς σκεπτόμενο, την ώρα που η κοινωνία «βράζει», την ώρα που η ανάγκη του λαού να ενωθεί, να φωνάξει, να παλέψει, να δράσει ενάντια στο φασισμό θεριεύει, την ίδια ώρα το ΚΚΕ βάζει «όρους ανατροπής του συστήματος που θρέφει τους ναζί». Την ίδια ώρα το ΚΚΕ κάνει σαφές ότι δεν μπορεί να συνεργαστεί  με «πολιτικές δυνάμεις που υπερασπίζονται την καπιταλιστική εκμετάλλευση ή αποκρύπτουν τη σχέση του φασισμού με το σύστημα». Μόνο που για το ΚΚΕ όλες οι υπόλοιπες δυνάμεις ανήκουν σε αυτή την κατηγορία. Την ίδια ώρα το ΚΚΕ τσουβαλιάζει τους πάντες και τα πάντα. Την ίδια ώρα για το ΚΚΕ δεν μπορεί να υπάρξει αντιφασιστικό μέτωπο αν δεν βάζει ως προϋπόθεση την ανατροπή του καπιταλισμού.
Το ΚΚΕ με αυτή την γραμμή  πετάει στον κάλαθο των αχρήστων την πολύτιμη ιστορική πείρα. Κλείνει τα μάτια στα ίδια του τα ντοκουμέντα. Αγνοεί επιδεικτικά τα καθήκοντα που έβαζε η Κομουνιστική Διεθνής (Κ.Δ) από  την δεκαετία του ’30 για την ανάγκη αντιφασιστικών μετώπων.
Μπορούμε άραγε να φανταστούμε ποιο θα ήταν το τοπίο στην Ευρώπη σήμερα, ποια θα ήταν η εξέλιξη του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου αν η Κ.Δ από το 7^ο Συνέδριό της  δεν έβαζε ως καθήκον  στα  κομμουνιστικά κόμματα την δημιουργία αντιφασιστικών  μετώπων;
Από το 1934 το ΚΚΕ πρωτοστατεί στην δημιουργία αντιφασιστικού μετώπου. Τον Απρίλη και το Μάη του 1934 οργανώθηκε από το ΚΚΕ καμπάνια για τη σύγκληση Πανελλαδικού Αντιφασιστικού Συνεδρίου. Η αστυνομία απαγόρευσε το Συνέδριο. Όμως στις 3 Ιούνη 1934, 1.200 αντιπρόσωποι και χιλιάδες άλλοι αντιφασίστες της Αθήνας και του Πειραιά συγκεντρώθηκαν στο κέντρο της πρωτεύουσας. Η αστυνομία πυροβόλησε και τραυμάτισε τρεις αντιφασίστες. Τελικά το Αντιφασιστικό Συνέδριο συνήλθε, ύστερα από δυο μέρες στον Κοκκιναρά της Κηφισιάς, σαν Πανελλαδική Αντιφασιστική Συνδιάσκεψη. Η Συνδιάσκεψη αυτή, στην οποία πήραν μέρος κομμουνιστές, σοσιαλιστές, δημοκράτες και άλλοι αντιφασίστες αντιπρόσωποι, ήταν μια από τις πρώτες σοβαρές εκδηλώσεις κατά του φασισμού και του πολέμου στην Ελλάδα. Έπειτα από λίγο συνήλθε το Αντιφασιστικό Συνέδριο των Νέων. Με την ακούραστη δουλειά του ΚΚ, μέσα σ' αυτές τις συνθήκες, οι πρώτοι καρποί της πολιτικής για τη συγκρότηση ενός Ενιαίου Αντιφασιστικού Πανελλαδικού Μετώπου Πάλης ήρθαν τον Οκτώβρη του 1934. Στις 5 του Οκτώβρη με πρωτοβουλία του ΚΚΕ υπογράφηκε σύμφωνο κοινής δράσης για την αποτροπή του κινδύνου στρατιωτικοφασιστικής δικτατορίας από το ΚΚΕ, το Αγροτικό Κόμμα, τη Γενική Συνομοσπονδία Εργατών Ελλάδας, την Ενωτική ΓΣΕΕ και τα Ανεξάρτητα Εργατικά Συνδικάτα. Το Σύμφωνο κοινής δράσης της 5ης Οκτώβρη του 1934 είχε πολύ μεγάλη σημασία και άσκησε σοβαρή επίδραση στην ανάπτυξη της αντιφασιστικής πάλης, παρά το γεγονός ότι οι ηγέτες των άλλων κομμάτων και οργανώσεων δεν το εφάρμοσαν.
Η Κομμουνιστική Διεθνής (ΚΔ) με το 7ο Συνέδριο της καθόρισε σαν κύριο κίνδυνο, τον κίνδυνο του φασισμού και του πολέμου και χάραξε σαν πρωταρχικό καθήκον για το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα την πάλη ενάντια στον κίνδυνο αυτό με τη συσπείρωση όλων των αντιφασιστικών δυνάμεων. Την κεντρική εισήγηση έκανε ο Γκ. Ντιμιτρόφ με θέμα: «Η επίθεση του φασισμού και τα καθήκοντα της Κομμουνιστικής Διεθνούς στον αγώνα για την ενότητα της εργατικής τάξης ενάντια στο φασισμό».
Στην Ελλάδα μετά τις εκλογές στις 9 Ιούνη 1935 δυνάμωσαν οι προσπάθειες του Κόμματος για συσπείρωση των αντιφασιστικών δυνάμεων. Στις 13 Ιούνη 1935, με απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής, η καθοδήγηση του Κόμματος έριξε την ιδέα της δημιουργίας Πανελλαδικού Δημοκρατικού Συνασπισμού. Το καινούριο ήταν ότι τώρα το ΚΚΕ πρότεινε συνεργασία κατά του μοναρχοφασισμού, όχι μόνο στους ρεφορμιστές σοσιαλιστές και αγροτιστές, αλλά και στα μικρά αστικά δημοκρατικά κόμματα θέτοντας ως  απαράβατο όρο για τη δημιουργία του Συνασπισμού, να δεχτούν τα άλλα κόμματα και οι πολιτικές δυνάμεις το μίνιμουμ πρόγραμμα του ΚΚΕ.
Με αυτή τη μικρή ιστορική αναδρομή βλέπουμε χαρακτηριστικά πώς το ΚΚΕ αντιμετώπιζε τα αντιφασιστικά μέτωπα, πώς συσπείρωνε την εργατική τάξη και ολόκληρο το λαό σε σωστή κατεύθυνση, πως  με αυτή τη γραμμή έφτασε να ηγείται στη δημιουργία και στη δράση του ΕΑΜ-ΕΛΛΑΣ.
Μήπως ήρθε η ώρα το ΚΚΕ να ξανασκεφτεί την ευθύνη που έχει απέναντι στον ελληνικό λαό, να διδαχθεί από  την ιστορία του (και όχι να την αναθεωρεί ) και να πρωτοστατήσει και πάλι σε έναν παλλαϊκό αγώνα κατά του φασισμού πριν να είναι πολύ αργά; Γιατί μπορεί ο Μιχαλολιάκος και η υπόλοιποι  ναζιστές-δολοφόνοι της Χ.Α να δικαστούν και να καταδικαστούν αλλά ο φασιστικός κίνδυνος παραμονεύει ψάχνοντας την ευκαιρία να βγει ξανά από τη κρυψώνα του και βρίσκοντας την εργατική τάξη και το λαό ανοργάνωτους να πάρει  τη ρεβάνς.

Αλέξης Κομνηνός