ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ:ΥΠΕΡ ΒΩΜΩΝ ΚΑΙ ΕΣΤΙΩΝ

ΒΙΒΛΙΟ ΜΕ ΑΠΑΝΤΑ ΤΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΕΝΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΟΥ Ν. ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ ΤΩΝ ΕΤΩΝ 1946-47 ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ

ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΤΩΝ ΕΠΙΜΕΛΗΤΩΝ ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΥ - ΝΙΚΟΥ ΧΑΤΖΗΔΗΜΗΤΡΑΚΟΥ

Η τελευταία ίσως ευκαιρία για να αποφευχθεί ο ελληνικός εμφύλιος ήταν η κυβέρνηση Σοφούλη. Έτσι τουλάχιστον πίστευαν το ΚΚΕ και το ΕΑΜ, που την περιέβαλαν με την ανοχή τους. Ήταν η πρώτη κυβέρνηση μετά το Δεκέμβρη του 1944 που είχε την ανοχή του ΚΚΕ και του εαμικού Πολιτικού Συνασπισμού. Σε τι όμως βασιζόταν μια τέτοια εκτίμηση; Ο Σοφούλης και το παλαιοδημοκρατικό Κέντρο είχαν καταγγείλει τη Λευκή Τρομοκρατία, δηλαδή την τρομοκρατία των ακροδεξιών και άλλων συμμοριών σε βάρος του ΕΑΜ, του ΚΚΕκαι των δημοκρατικών πολιτών, το μονόπλευρο, με άλλα λόγια, εμφύλιο πόλεμο που είχε ξεσπάσει από την επομένη της υπογραφής της συμφωνίας της Βάρκιζας. Αν επομένως έμεναν πιστοί στις διακηρύξεις τους, όφειλαν να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα, εξασφαλίζοντας στοιχειώδεις λαϊκές ελευθερίες. Είχαν επίσης υποσχεθεί τον εσωτερικό κατευνασμό, που περνούσε μέσα από τον τερματισμό των διώξεων σε βάρος των εαμιτών, των κομμουνιστών και ευρύτερα των αριστερών πολιτών, και από την αποσυμφόρηση των φυλακών. Είχαν, τέλος, διακηρύξει σε όλους τους τόνους την αντίθεσή τους με το σχεδιασμό νόθων εκλογών και είχαν δεσμευτεί για τη διασφάλιση των όρων για μια γνήσια έκφραση και καταγραφή της λαϊκής ετυμηγορίας.

Η κυβέρνηση Σοφούλη ανέλαβε τις τύχες της χώρας στις 22 Νοεμβρίου 1945 και,παρά την εαμική ανοχή, δεν υλοποίησε καμία από τις βασικές της υποσχέσεις. Τη Λευκή Τρομοκρατία την άφησε ανέγγιχτη, τις φυλακές με το νόμο περί αποσυμφορήσεως όχι μόνο δεν τις «αλάφρυνε» από εαμίτες, κομμουνιστές και αριστερούς, αλλά μάλλον τις παραγέμισε. Τις εκλογές, για τις οποίες μέχρι την τελευταία μέρα έλεγε πως δεν είναι γνήσιες, τις πραγματοποίησε.

Έτσι η μια πλευρά του Εμφυλίου, από πολιτικής απόψεως και με το έργο της κυβέρνησης Σοφούλη, απέκτησε όλη την προετοιμασία που χρειαζόταν γι' αυτό που ερχόταν και γι' αυτό που υποτίθεται πως έπρεπε να αποφευχθεί. Το πολιτικό σύστημα της χώρας απέκτησε κοινοβούλιο και κοινοβουλευτική κυβέρνηση, και με το δημοψήφισμα της 1ης Σεπτεμβρίου 1946 νομιμοποίησε το πολιτειακό του υπόβαθρο, την κοινοβουλευτικού τύπου συνταγματική μοναρχία. Η τυπική νομιμότητα ήταν γεγονός, ανεξαρτήτως της κοινωνικής πραγματικότητας, που ήταν εντελώς διαφορετική.

Έτσι στο ΕΑΜ και στο ΚΚΕ έμεναν δύο επιλογές: Θα έπρεπε ή να υποταχθούν στις διαθέσεις των αντιπάλων τους, ή να προετοιμαστούν για μια βίαιη σύγκρουση που θα έλυνε το κοινωνικό ζήτημα στη χώρα το οποίο όφειλε να λύσει η δημοκρατική συνεννόηση, που όμως ποτέ δεν υπήρξε.
Στον παρόντα τόμο ο αναγνώστης θα βρει όλα τα κείμενα του Ν. Ζαχαριάδη της περιόδου 1946-1947,από τη στιγμή δηλαδή που η χώρα άρχισε να διολισθαίνει στον Εμφύλιο χωρίς τη δυνατότητα επιστροφής. Άρθρα, μπροσούρες, συνεντεύξεις, δηλώσεις, ομιλίες συνθέτουν, μέρα με την ημέρα, ένα σκηνικό που πρώτη φορά βλέπει το φως της δημοσιότητας συγκεντρωμένο και συνδεδεμένο χρονικά με αυτό τον τρόπο. Τα κείμενα αυτά μαζί με τις σημειώσεις και τα εκτενή παραρτήματα αλλάζουν τη μέχρι τώρα αφήγηση της ιστορίας της εποχής στην οποία αναφέρονται, γιατί καλύπτουν τα κενά των σύνθετων ιστορικών αφηγήσεων, όπου υπάρχουν μεγάλες -και πολλές φορές άστοχες- αφαιρέσεις, ενώ ταυτόχρονα ξαναζωντανεύουν την ιστορική πραγματικότητα σε όλες της τις λεπτομέρειες. Δίπλα στη γενική ιστορική πραγματικότητα της χώρας, ο Ν. Ζαχαριάδης με τα κείμενά του μας φέρνει σε επαφή και με την ιστορική πραγματικότητα του ΚΚΕ, αφού συχνά πυκνά μέσα σε αυτά καταγράφονται στοιχεία για το ίδιο το κόμμα του και τα προβλήματα που αντιμετώπιζε στην καθημερινή ιδεολογική-πολιτική-οργανωτική πάλη και ανάπτυξή του. Υπό αυτή την έννοια, το συγκεκριμένο πολιτικό κόμμα παρουσιάζεται και αυτό στις δικές του λεπτομέρειες όπως πραγματικά ήταν, ή εν πάση περιπτώσει όπως το περιγράφει ο ηγέτης του σε μια προσπάθεια να κατευθύνει το κομματικό δυναμικό στην αντιμετώπιση προβλημάτων που τα θεωρούσε ουσιώδη και καθοριστικά. 

Επίσης στον παρόντα τόμο υπάρχει ένα κεφάλαιο-συμπλήρωμα με κείμενα του Ν. Ζαχαριάδη που στην πραγματικότητα ανήκουν στον τόμο της περιόδου 1940¬1945. Όταν ετοιμαζόταν ο τόμος Ιστορικά διλήμματα, ιστορικές απαντήσεις, τα κείμενα αυτά δεν είχαν εντοπιστεί με ευθύνη του επιμελητή Γιώργου Πετρόπουλου (αν και ο Νίκος Χατζηδημητράκος θεωρεί ότι η μισή τουλάχιστον ευθύνη είναι δική του).

Οφείλουμε να ζητήσουμε συγγνώμη γι' αυτό και να δώσουμε μια εξήγηση: Γνωρίζαμε και γνωρίζουμε ότι η συγκέντρωση των κειμένων του Ν. Ζαχαριάδη έχει πολλές δυσκολίες. Ορισμένες από αυτές αφορούν τη μη δυνατότητα -ή τη μη έγκαιρη δυνατότητα- εντοπισμού του συνόλου των εντύπων στα οποία έχει -ή μπορεί να έχει- δημοσιευτεί κάποιο κείμενο του ηγέτη του ΚΚΕ. 

Μια άλλη δυσκολία έγκειται στο ότι δεν μπορούμε να φανταστούμε πάντοτε για ποιο πράγμα θα μπορούσε να έχει γράψει ο Ν. Ζαχαριάδης. Για παράδειγμα, δε γνωρίζαμε και δεν μπορούσαμε να φανταστούμε πως έχει γράψει βιβλιοκριτικές ή κριτικές για θεατρικά έργα. Κι όμως αυτό έχει συμβεί. Στον παρόντα τόμο ο αναγνώστης θα βρει τις αποδείξεις.

Μια τρίτη δυσκολία αφορά τα ψευδώνυμα τα οποία χρησιμοποιούσε κατά καιρούς ο ηγέτης του ΚΚΕ για να υπογράφει τα κείμενά του που έβλεπαν το φως της δημοσιότητας, διότι δεν υπέγραφε πάντοτε με το πραγματικό του όνομα. Κατάλογος των ψευδωνύμων που χρησιμοποίησε ο Ν. Ζαχαριάδης σε όλη την περίοδο της ενεργούς πολιτικής του δράσης δεν έχει εντοπιστεί, και πολύ αμφιβάλλουμε αν επιχειρήθηκε ποτέ να συνταχτεί τέτοιος. Εμείς έχουμε καταφέρει να συγκεντρώσουμε κάποια από τα ψευδώνυμά του, αξιοποιώντας πλήθος αρχειακών πηγών, αλλά είμαστε απολύτως βέβαιοι ότι ο κατάλογός μας πολύ απέχει από το να είναι πλήρης. Ελπίζουμε- και υπό αυτή την έννοια δεσμευόμαστε- ότι σε επόμενο τόμο κειμένων του Ν. Ζαχαριάδη θα δώσουμε αναλυτικά στοιχεία γι' αυτό το θέμα.  

Το ζήτημα των ψευδωνύμων έχει και μια άλλη πλευρά, πολύ πιο περίπλοκη. Ο Ν. Ζαχαριάδης από τη δεκαετία του '30 δημοσίευε κείμενα με την υπογραφή «Κ.», που παρέπεμπε στο «Κούτβης» ή «Κόλιας» (που στα ρωσικά σημαίνει «Νίκος»). Την ίδια υπογραφή είχε χρησιμοποιήσει σε κάποια κείμενά του, το 1945, και ο Κώστας Καραγιώργης, ενώ το 1946 ο Ζαχαριάδης την επανέφερε στην αρθρογραφία του και ο Ριζοσπάστης δημοσίευσε μια πολύ σαφή διευκρίνιση, για τους γνωρίζοντες, ώστε να μη γίνεται σύγχυση των κειμένων του Ν. Ζαχαριάδη με αυτά που είχαν προηγηθεί του Κ. Καραγιώργη.

Το πρόβλημα για μας εμφανίζεται στα κείμενα με υπογραφή «Κ.» που δημοσιεύονται μετά τον Απρίλιο του 1947, όταν δηλαδή ο Ν. Ζαχαριάδης θα φύγει εκτός Ελλάδας. Εντοπίσαμε τέτοια κείμενα, τα οποία δε συμπεριλάβαμε σε αυτό τον τόμο. Από τη λεπτομερή τους εξέταση οδηγηθήκαμε στο συμπέρασμα ότι δεν είναι του ηγέτη του ΚΚΕ, αλλά μάλλον του Καραγιώργη. Καταρχήν το ύφος και το στυλ γραφής δεν παραπέμπουν στο Ν. Ζαχαριάδη. Επίσης η θεματολογία τους είναι τόσο άμεση στα γεγονότα που πραγματεύεται, ώστε να μας οδηγεί στο συμπέρασμα πως ήταν μάλλον αδύνατο για τον ευρισκόμενο στο εξωτερικό Ζαχαριάδη να ενημερώνεται και να αρθρογραφεί αυθημερόν για όσα συνέβαιναν στην Ελλάδα. Τέλος, κάποια από αυτά τα κείμενα έχουν ήδη συμπεριληφθεί σε έκδοση κειμένων του Κ. Καραγιώργη (Δημοκράτες χωρίς δημοκρατία - Τα μοιραία χρόνια 1946-1947, Προσκήνιο, Αθήνα 2005).

Εν κατακλείδι, το όλο ζήτημα με τα κείμενα του Ν. Ζαχαριάδη μας έχει κάνει πιο επιφυλακτικούς και πιο προσεκτικούς. Όταν λέμε ότι δημοσιεύουμε το σύνολο των κειμένων του για μια χρονική περίοδο, εννοούμε το σύνολο των κειμένων που εντοπίστηκαν και που χωρίς αμφιβολία είναι δικά του, στο σύνολο των εντύπων στα οποία θα μπορούσαν να έχουν δημοσιευτεί και για το σύνολο των θεμάτων για τα οποία φανταζόμαστε ότι θα μπορούσε να είχε γράψει. Δεν είμαστε όμως καθόλου βέβαιοι ότι η έρευνά μας δε θα μας φέρει μπροστά σε εκπλήξεις ακόμη και για περιόδους που θεωρούμε πως έχουμε ερευνήσει εξαντλητικά. Γι' αυτό και καταλήξαμε στην απόφαση κείμενα που θα βρεθούν στη συνέχεια -και δε συμπεριλήφθηκαν στους τόμους που έπρεπε- να συμπεριληφθούν στους επόμενους.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ - ΝΙΚΟΣ ΧΑΤΖΗΔΗΜΗΤΡΑΚΟΣ

Δευτέρα 11 Νομεβρίου 2013

Στη συνέχεια η Iskra δημοσιευει ολόκληρη την ομιλία του Νίκου Ζαχαριάδη, Γραμματέα της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, που πραγματοποίησε σε συνέλευση στελεχών της Εθνικής Αντίστασης στην Αθήνα, την Παρασκευή 3/5/1946.

Η ΔΙΕΘΝΗΣ ΚΑΙ Η ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ

Παρασκευή 3/5/1946

Του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ

Σύντροφοι,
Μια ανασκόπηση πάνω στην παγκόσμια κατάσταση όπως παρουσιάζεται σήμερα, ένα ξεκαθάρισμα πάνω στην εξωτερική θέση της χώρας και μια ανάλυση για τις εσωτερικές μας εξελίξεις μάς χρειάζεται σήμερα για να καθορίσουμε και τη θέση τη δική μας. Κάθε τόσο παρουσιάζονται εξωτερικά και εσωτερικά καινούρια στοιχεία. Και αυτό επιβάλλει κάθε φορά να διευκρινίζουμε και μεις τις απόψεις μας και την πράξη.

1ο Η ΔΙΕΘΝΗΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ

Η εικόνα που σε διεθνή κλίμακα έχουμε μεταπολεμικά ύστερα απʼ την στρατιωτική συντριβή του φασισμού στην Ευρώπη και του γιαπωνέζικου ιμπεριαλισμού στην Άπω Ανατολή χαρακτηρίζεται βασικά από τούτο το γεγονός: Η παγκόσμια αντίδραση κινητοποιεί όλες τις δυνάμεις της για νʼ αξιοποιήσει προς όφελός της τους καρπούς της νίκης. Το κύριο χτύπημά της κατευθύνεται εδώ ενάντια στη συνεργασία των δυνάμεων που νίκησαν στρατιωτικά το φασισμό. Θέλει να χαλάσει το συνασπισμό αυτό, να εξασθενίσει έτσι το παγκόσμιο μέτωπο της Δημοκρατίας και του αντιφασισμού. Για να μπορέσει μετά να επιδοθεί πιο απερίσπαστα στα ιμπεριαλιστικά σχέδιά της.
 

Οι βλέψεις της συγκεντρώνονται εδώ στις πρώτες ύλες και στις αγορές για τα εμπορεύματα. Ο παγκόσμιος ιμπεριαλισμός τείνει εδώ σε μια όσο χωρεί απεριόριστη οικονομική και πολιτική επικράτηση. Με άλλα λόγια, στην πρώτη γραμμή βιομηχανική και εμπορική κυριαρχία, που σημαίνει για τους άλλους λαούς οικονομική και κατά συνέπεια πολεμική υποταγή και εξάρτηση. Δηλαδή σημαίνει να χάσουν οι λαοί τη δυνατότητα να δουλεύουν και να παράγουν για τον εαυτό τους, να χτίζουν μια ζωή στις εσωτερικές τους δυνατότητες και στη λεύτερη, ισότιμη συνεργασία και ανταλλαγή, μια ανοικοδόμηση δηλαδή που θα ξεκινά απʼ το συμφέρον του Λαού και όχι των ολίγων, των εκμεταλλευτών.
 

Πρέπει εδώ να τονιστεί ότι, στο πέρασμα απʼ την πολεμική παραγωγή στην ειρηνική παραγωγική αναπροσαρμογή, οι κεφαλαιοκρατικές χώρες αντιμετωπίζουν δυσκολίες που ολοένα αυξαίνουν και που φέρνουν με μαθηματική ακρίβεια σε μια μεγάλη οικονομική κρίση, κρίση υπερπαραγωγής. Τον κίνδυνο αυτόν παν να τον υπερνικήσουν, είτε να τον μειώσουν όσο χωρά, με την οικονομική επεκτατική πολιτική σε βάρος των άλλων λαών.

Η αλήθεια είνε πως για το παγκόσμιο ιμπεριαλισμό μια ομαλή αναπροσαρμογή στις ειρηνικές συνθήκες είνε σχεδόν αδύνατη, και πιο φυσιολογική κατάσταση γιʼ αυτόν είνε η «ανώμαλη».Δηλαδή η προκλητική, η επιθετική εξωτερική πολιτική, ο ανοιχτός παρεμβατισμός στις υποθέσεις των άλλων, η διατήρηση στρατών και εξοπλισμών σε πολύ υψηλό επίπεδο, η ουσιαστική συνέχιση με άλλες μορφές τώρα της πολεμικής ζωής.

Αυτό ανάγκαζε τους άλλους λαούς που ανοικοδομούν λαϊκοδημοκρατικά την οικονομική, κοινωνική και πολιτική ζωή τους σε άμυνα.

Απʼ αυτού πηγάζει και η βασική αντίθεση που χαρακτηρίζει μεταπολεμικά τη διεθνή κατάσταση. Είνε η αντίθεση πρωτʼ απʼ όλα και κυρίως για ό,τι αφορά την Ευρώπη ανάμεσα στη Λαϊκή Δημοκρατία και τον ιμπεριαλισμό.

Όπως είνε φυσικό, η αντίθεση αυτή παρουσιάζεται με μεγαλύτερη ένταση στις χώρες εκείνες όπου η κατάσταση δεν έχει ακόμα ξεκαθαριστεί, και κυρίως γιατί αυτού η ξενική ιμπεριαλιστική επέμβαση υποστηρίζει πιο αποτελεσματικά με τον έναν είτε τον άλλο τρόπο στη κάθε χώρα την εσωτερική αντιλαϊκή και αντιδημοκρατική αντίδραση. Όταν δηλαδή προσπαθεί να εξασφαλίσει τις καλύτερες δυνατές προς όφελός της θέσης. Τόσο εσωτερικά στην κάθε μία χώρα, όσο και σαν αφετηρία για μια παραπέρα εξόρμηση. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι παραιτήθηκε απʼ το παιχνίδι στις χώρες που έχει επικρατήσει η λαϊκή θέληση και η Λαϊκή Δημοκρατία. Και στις χώρες αυτές η ιμπεριαλιστική πολιτική κάνει ό,τι μπορεί για να βοηθήσει την εσωτερική αντίδραση και για να υπονομεύσει το λαϊκό καθεστώς. Μα εδώ συναντά μια οργανωμένη και αποτελεσματική αντίπραξη.

Μια απʼ τις χώρες αυτές όπου, για λόγους τόσο οικονομικοπολιτικούς όσο και στρατηγικούς, η ιμπεριαλιστική και πριν απʼ όλα η αγγλική επέμβαση πήρε έναν ξεδιάντροπο χαρακτήρα είνε και η Ελλάδα. Το γεγονός ότι στη Ν.Α. Ευρώπη είνε σχεδόν ο μοναδικός τόπος που αποτελεί εξαίρεση στη λαϊκοδημοκρατική ανάταση, την ξεχωρίζει ακόμα πιο πολύ ανάμεσα στις χώρες εκείνες όπου ο ιμπεριαλισμός δημιουργεί βάσεις και αφετηρίες. Το πρώτο λοιπόν συμπέρασμά μας πρέπει νάνε ότι, μόνον όταν σωστά δούμε και τοποθετήσουμε την Ελλάδα μέσα στην παγκόσμια αντίθεση όπως συγκεκριμένα παρουσιάζεται στην Ευρώπη και ακόμα πιο ειδικά στην Ν.Α. και στα Βαλκάνια, θα μπορέσουμε να δούμε σωστά και το καθαυτό ελληνικό πρόβλημα τόσο στη σχέση του προς τα έξω όσο και εσωτερικά.

Μόνον τότε θα μπορέσουμε νάχουμε μια σωστή ανάλυση και εκτίμηση της κατάστασής μας.

2ο Η ΔΙΕΘΝΗΣ ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Η διεθνής θέση της Ελλάδας είνε σήμερα δισυπόστατη. Αυτό δεν καθορίζεται τόσο από γεωγραφικούς λόγους, γιατί στο κάτω κάτω Βαλκανική Χερσόνησος και Ανατολική Μεσόγειος αποτελούν ένα γεωγραφικό σύνολο, μια αλληλοσυμπλήρωση. Το δισυπόστατο οφείλεται βασικά σε οικονομικοπολιτικούς λόγους, που εντάθηκαν ακόμα πιο πολύ ύστερα από τις κοινωνικοοικονομικές μεταβολές που μεταπολεμικά έχουμε στην Ν.Α. Ευρώπη.

Και αν θελήσουμε να ψάξουμε να βρούμε τους λόγους για την τόσο αδύνατη και επισφαλή διεθνή μας θέση, που για βασικό χαρακτηριστικό της έχει το ότι εμείς οι Έλληνες από τότε που υπάρχει ελληνικό κράτος βρισκόμαστε κάτω από μία αδιάκοπη ξενική οικονομική και πολιτική εξάρτηση, και αν τώρα τελευταία χάσαμε και την εθνική μας ανεξαρτησία, μιαν από τις πρωταρχικές για τούτο δω αιτίες πρέπει να τη βρούμε στο γεγονός ότι λόγοι οικονομικοπολιτικοί, ξένοι προς το πραγματικό ελληνικό –εθνικό και λαϊκό– συμφέρον, μας καθόρισαν έναν μονόπλευρο, αφύσικο, εκτρωματικό εξωτερικό οικονομικοπολιτικό προσανατολισμό που σα φυσική συνέπεια είχε την οικονομικοπολιτική εξάρτησή μας από τους ξένους, την κατάσταση που απ’ την πλευρά της εξωτερικής πολιτικής παρουσιάζουμε σήμερα.

Φυσιολογικά εμείς ανήκουμε στην Ν.Α. Ευρώπη γενικά και στα Βαλκάνια ειδικότερα. Αυτού στη Ν.Α. Ευρώπη βρίσκουμε το φυσικό μας αγροτοβιομηχανικό αλληλοσυμπλήρωμα. Ο γεωγραφικός μας προορισμός είνε νάμαστε όχι φράγμα, μα γέφυρα, φυσιολογική προέκταση για τη Ν.Α. Ευρώπη προς τη φυσική θαλασσινή διέξοδό της, τη Μεσόγειο. Η πολιτική που πάει να μας αποκόψει από το φυσικό οικονομικογεωγραφικό κορμό μας, τη Ν.Α. Ευρώπη, αυτή η ίδια μας καταδικάζει σε αφύσικες αναζητήσεις προς ξένες κατευθύνσεις, που προδικάζουν κιόλας και την εθνική υποδούλωσή μας. Αυτό γίνεται σήμερα ακόμα πιο φανερό όταν απ’ τη μια μεριά έχουμε στην Ν.Α. Ευρώπη ένα λαϊκοδημοκρατικό καθεστώς που επιζητεί μια ισότιμη οικονομικοπολιτική συνεννόηση και συνεργασία, και από την άλλη πιο έκδηλες και επίμονες τις ιμπεριαλιστικές απαιτήσεις και επεμβάσεις.

Προς τη Μεσόγειο έχουμε σήμερα αναμφισβήτητες υποχρεώσεις. Αυτές απορρέουν απ’ το γεγονός ότι γεωγραφικά στεκόμαστε σ’ ένα σταυροδρόμι απ’ όπου περνάν δρόμοι που εξυπηρετούν συμφέροντα μιας μεγάλης εξωμεσογειακής δύναμης. Αυτήν την πραγματικότητα δεν μπορούμε να την αγνοήσουμε, ούτε την αγνοήσαμε. Και όπως είνε γνωστό, στην κατεύθυνση αυτή κάναμε όλα όσα περνούσαν απ’ το χέρι μας. Μέχρι παρεξήγηση μάλιστα, γιατί την επιμονή μας αυτή την πήραν για αδυναμία και για διάθεση υποταγής. Στην πραγματικότητα όμως αυτή δεν μπορούμε να υποταχθούμε εθνικά, όπως θέλουν οι ιμπεριαλιστικοί κύκλοι της δύναμης αυτής, και όπως την υποταγή αυτή πρόθυμα την πραγματώνουν οι ντόπιοι πράχτορές της. Αντίθετα την πραγματικότητα αυτή μόνο εθνικά μπορούμε εμείς να την αντικρύσουμε, απ’ τις επάλξεις μιας ανεξάρτητης εθνικής ελληνικής πολιτικής. Και αυτό μπορεί να γίνει μόνο όταν στέρεα, οικονομικοπολιτικά κρατάμε προσκολλημένοι στο φυσιολογικό μας κορμό, τη Ν.Α. Ευρώπη, γιατί έτσι μπορούμε να διαπραγματευτούμε πραγματικά ανεξάρτητα και προς τη μεσογειακή κατεύθυνση.

Έτσι το δεύτερο συμπέρασμά μας πρέπει νάνε: Μόνο σε μια στενή σύνδεση και συνεργασία με τη φυσική ενδοχώρα μας, τη Βαλκανική και τη Ν.Α. Ευρώπη, μπορούμε να έχουμε μια ανεξάρτητη εθνική πολιτική, και εθνικά επίσης να αντικρίσουμε και την ιδιομορφία που προβάλλει απ’ το γεγονός ότι γεωγραφικά στεκόμαστε πάνω στους αυτοκρατορικούς δρόμους της Μεγάλης Βρετανίας.

3ο ΑΓΓΛΙΚΟΣ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΕΛΛΑΔΑ

Μα τα βάρη που μας επιβάλλει η γεωγραφική μας θέση στη Μεσόγειο δεν εξαντλούνται με τα πιο πάνω.Απ’ το Δεκέμβρη του 1944 βρισκόμαστε κάτω από αγγλική στρατιωτική κατοχή, που επιβλήθηκε με τη βία των όπλων από βρετανικές δυνάμεις που αποσπάστηκαν απ’ το μέτωπο της Ιταλίας για να χτυπήσουν τις δυνάμεις του αντιφασισμού και της Λ.Δ. στην Ελλάδα. Δύο βασικά επιδιώξεις έχει η αγγλική κατοχή. Η μια είνε να κάνει τη χώρα μας ιμπεριαλιστικό προγεφύρωμα ενάντια στη Λ.Δ. και το σοσιαλισμό στα Βαλκάνια και την Ευρώπη. Για το σκοπό αυτό συγκεντρώνει στρατιωτικές δυνάμεις και κάνει στρατιωτικά έργα στην Ελλάδα. Αυτό είνε το πρώτο. Το δεύτερο είνε ότι κάνει τη χώρα μας τόπο όπου μαζεύει όλα τα υπόλοιπα απ’ τη βαλκανική φασιστική αντίδραση, τα περιποιείται, τα οργανώνει και τα χρησιμοποιεί ενάντια στους βορεινούς γείτονές μας. Το τρίτο είνε ότι κάνει την Ελλάδα κέντρο για διαταραχές και μηχανορραφίες, και χαλκείο για συκοφαντίες και παραποιήσεις ενάντια στην ησυχία και την ειρήνη κυρίως στη Βαλκανική. Ο ξένος ιμπεριαλισμός ποντάρει κυρίως πάνω στην παλιά βαλκανική «αδυναμία», το εθνικό ζήτημα, και θέλει να το κάνει βάση, αφετηρία για να πετύχει τους σκοπούς του. Μα εδώ ουσιαστικά βρισκόμαστε μπροστά σε μια κλασική, πραγματική αδυναμία της αγγλικής πολιτικής, που πάει με παλιά, απαρχαιωμένα μέσα να πετύχει σε μια καινούρια κατάσταση, στα νέα Βαλκάνια που δημιουργήθηκαν ύστερ’ απ’ τον παγκόσμιο πόλεμο, με εξαίρεση για την ώρα την Ελλάδα. Η Αγγλία υποδαυλίζει με τα όργανά της σε όλες τις βαλκανικές χώρες όλες τις διεκδικήσεις της μιας χώρας ενάντια στην άλλη, με κύριο πράκτορά της την αντιδραστική και μοναρχοφασιστική Ελλάδα, γιατί σ’ αυτήν έχει και την κύρια βάση της. Η Αγγλία υποθάλπει παντού τον πιο φθοροποιό και αντιλαϊκό σοβινισμό, γιατί αυτό είνε, όπως νομίζει το πιο γερό κόζι της. Και την Ελλάδα, από συνδετικό κρίκο που φυσιολογικά είνε, την κάνει φράγμα και βάση πολιτικοστρατιωτική ενάντια στα Βαλκάνια και τη Ν.Α. Ευρώπη, πράγμα που καταργεί ουσιαστικά την πολιτική, οικονομική και εθνική ανεξαρτησία μας. Εμείς, χωρίς ούτε λεπτό να εγκαταλείψουμε τη θέση μας της εθνικής ακεραιότητας, βασικά έχουμε να υπερασπίσουμε την εθνική μας ανεξαρτησία από την Αγγλία. Αυτό σημαίνει ότι πρωταρχικό εθνικό αίσθημα είνε και παραμένει ως την πραγματοποίησή του να φύγουν οι Άγγλοι από την Ελλάδα. Αυτό το αίτημα είνε εθνικό όχι μόνο από την πλευρά ότι πρέπει εσωτερικά να γίνουμε ολόπλευρα αφέντες στον τόπο μας δίχως ξενικούς παρεμβατισμούς και αποικιακά συμφέροντα, μα και από την πλευρά ότι η παραμονή των Άγγλων εδώ και η χρησιμοποίηση της Ελλάδας για αντιβαλκανική και αντιευρωπαϊκή στρατιωτικοπολεμική βάση δημιουργεί τους πιο χειροπιαστούς και άμεσους κινδύνους για την εθνική μας ακεραιότητα. ΜΟΝΟ ΑΠ’ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΠΛΕΥΡΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΕΚΤΙΜΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΟΤΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΠΛΗΘΥΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΕΔΑΦΙΚΕΣ ΑΞΙΩΣΕΙΣ ΣΕ ΒΑΡΟΣ ΜΑΣ, ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ ΘΑ ΗΤΑΝ ΑΔΥΝΑΤΟ ΚΑΙ ΑΚΑΤΑΝΟΗΤΟ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΕ ΜΙΑ ΛΑΪΚΟΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ. Μην ξεχνάμε πως οι βαλκανικοί λαοί δεν μπορούν με αδιαφορία να βλέπουν τις προκλήσεις και τις προετοιμασίες τόσο από το μοναρχοφασισμό, όσο και από τον αγγλοσαξονικό ιμπεριαλισμό στην Ελλάδα. Και αν εμείς δεν παρασυρθήκαμε και δεν πρόκειται να παρασυρθούμε από τον ντόπιο σοβινιστικό ανεμοστρόβιλο, είνε και για τον πρόσθετο ακόμα λόγο ότι θέλουμε να διαφυλάξουμε άσπιλο και αμόλυντο το πιο πολύτιμο ηθικό κεφάλαιο που διαθέτει ο Λαός μας σε όλο τον κόσμο, στην Ευρώπη και τα Βαλκάνια. Το κεφάλαιο αυτό είνε η εθνική μας Αντίσταση, το ΕΑΜ, η λαϊκοδημοκρατική Ελλάδα. Είνε αυτό που περισσότερο από κάθε τι άλλο σέβονται και εκτιμούν σε μας όλοι οι δημοκρατικοί λαοί. Αλίμονο για την Ελλάδα αν η Αγγλία, ο μοναρχοφασισμός και ο σοβινισμός κατόρθωναν να φθείρουν το κεφάλαιό μας αυτό.

Έτσι το τρίτο συμπέρασμα που πρέπει να βγάλουμε είνε τούτο δω: Ύψιστη εθνική ανάγκη που η πραγματοποίησή της απαιτεί ολόπλευρη παλλαϊκή πάλη, είνε να φύγουν οι Άγγλοι από την Ελλάδα. Να μην επιτρέψουμε, με όλα τα μέσα που διαθέτουμε, να γίνει η Ελλάδα ιμπεριαλιστικό προγεφύρωμα ενάντια στη Λ.Δ. και τον σοσιαλισμό στη Ν.Α. Ευρώπη και ολόκληρη της Ευρώπη. ΚΑΘΕ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟΠΟΛΕΜΙΚΗ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΙΣ ΧΩΡΕΣ ΑΥΤΕΣ ΘΑ ΜΑΣ ΕΒΡΙΣΚΕ ΑΝΤΙΠΑΛΟ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΟ, ΑΝΕΙΡΗΝΕΥΤΟ ΩΣ ΤΟ ΤΕΛΟΣ. Γιατί κάθε τέτοια επιχείρηση θα σήμαινε τον όλεθρο της Ελλάδας. Μια λαϊκοδημοκρατική Ελλάδα θα έλυε φιλικά, ειρηνικά, δημοκρατικά όλες τις βαλκανικές διαφορές της και τα οικονομικά της προβλήματα με τις χώρες της Ν.Α. Ευρώπης γρήγορα, αποτελεσματικά, ΔΙΧΩΣ ΚΑΜΜΙΑ ΑΠΟΛΥΤΑ ΕΘΝΙΚΗ ΖΗΜΙΑ, με μεγάλα οικονομικά οφέλη για τον τόπο και το Λαό.

4ο Η ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΜΑΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ

Το μεταδεκεμβριανό αντιλαϊκό καθεστώς που μας επέβαλε με τη βία των όπλων η αγγλική επέμβαση το Δεκέμβρη του 1944 ολοκληρώνεται ύστερα απ΄τις αγγλικές εκλογές του κ. Μπέβιν στις 31 του Μάρτη. Αυτή ήταν η δεύτερη βασική επιδίωξη της αγγλικής κατοχής στην Ελλάδα. Ετσι τσαλαπατιέται ένα Λαός και θάταν πολύ απλοϊκός όποιος έφερνε και στη θύμηση του ακόμα την αγγλοαμερικανική Χάρτα του Ατλαντικού. Για την εσωτερική τάξη, ησυχία και ανοικοδόμηση δεν πρόκειται να γίνει τίποτε. Το ομολογεί σήμερα έμμεσα και ο [υπουργός Οικονομικών] κ. Χέλμης. Αντίθετα, οικονομικά δεν μπορεί παρά να πηγαίνουμε ολοένα και χειρότερα, που πάει να πει η οικονομική κατάσταση του Λαού όλο και θα χειροτερεύει. Έτσι ξενική κατοχή και πλουτοκρατική εκμετάλλευση φέρνουν τη χώρα και το Λαό στο οικονομικό αδιέξοδο. Η Ελλάδα είναι η μοναδική νικήτρια χώρα που, αντί για ανοικοδόμηση, συσσωρεύει καινούρια ερείπια. Για να κατοχυρώσουν τα οικονομικά τους συμφέροντα, ντόπιοι και ξένοι πλουτοκράτες εφαρμόζουν ένα πρωτοφανέρωτο στη χώρα μας καθεστώς φασιστικής τρομοκρατίας και δολοφονίας. Άγγλοι, πλουτοκρατικό κράτος και μοναρχοφασιστικές συμμορίες συνεργάζονται εδώ στον ίδιο σκοπό, που είναι το οικονομικό ξεζούμισμα, ο πολιτικός εξανδραποδισμός και το εθνικό ξεπούλημα στον ξένο ιμπεριαλισμό. Και επειδή το Κόμμα μας, όπως πάντα, έτσι και τώρα πρωτοστατεί στο λαϊκό αγώνα για ψωμί, λευτεριά και ανεξαρτησία, ο εχθρός, ντόπιος και ξένος, τα κύρια του πυρά τα συγκεντρώνει πρώτ' απ' όλα ενάντια στο ΚΚΕ, και φυσικά ενάντια στο ΕΑΜ. Οι δολοφονίες και η τρομοκρατία χτυπάν πρώτ' απ' όλα το ΚΚΕ. Οι εκκαθαριστικές επιχειρήσεις το ίδιο. Τα φασιστικά μέτρα που ετοιμάζονται και που αποβλέπουν τρισχειρότερα ν' αναβιώσουν τη μοναρχοφαστική δικτατορία Γκλύξμπουργκ-Μεταξά αφορούν πρώτ' απ' όλα το ΚΚΕ.

Και επειδή ξέρουν απ' την πείρα ότι έτσι όχι μόνο δε θα μας θίξουν, μα θα μας τονώσουν ακόμα πιο πολύ μαζικά, ξαπόλυσαν ενάντια μας μια λυσσασμένη «ιδεολογική» επίθεση με βάση τις «εθνικές διεκδικήσεις» κλπ. Είναι χαρακτηριστικό ότι στην επίθεση αυτή που οργάνωσαν οι Άγγλοι ιμπεριαλιστές πρωτοστατούν και οι πουλημένοι κονδυλοφόροι απ' τη χρυσή αντίσταση, και ότι κρατάν το ίσο και οι σκελδικοί σοσιαλιστές. Εδώ δεν υπάρχει τίποτα το εκπληκτικό. Θάταν μόνον ανόητος εκείνος που θάπεφτε σ' αυτή την ιμπεριαλιστική, σοβινιστική παγίδα.

Εμάς δεν πρόκειται να μας παρασύρουν. Όποιος σήμερα δε βλέπει, είτε κάνει πως δε βλέπει, τον αφανισμό του Λαού και το ξεπούλημα του τόπου, όποιος δεν προβάλλει σαν ύψιστο εθνικό αίτημα να φύγουν οι Άγγλοι απ' την Ελλάδα και δεν παλεύει έμπραχτα για την εθνική ανεξαρτησία, αυτός ΠΡΟΔΙΔΕΙ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ. Στην εθνική αυτή προδοσία δεν πρόκειται να γίνουμε συνεργάτες, αντίθετα θα την πολεμήσουμε με όλες μας τις δυνάμεις. Είμαστε έτοιμοι να συναγωνιστούμε και με τον πιο φανατικό μοναρχικό ακόμα για να φύγουν οι Άγγλοι και για ν' αποκατασταθεί η εθνική αξιοπρέπεια και ανεξαρτησία. Και όταν το πετύχουμε αυτό, που είναι το πρωταρχικό, γιατί δίχως αυτό δεν μπορεί να υπάρξει καν Ελλάδα και ελληνικός Λαός, τότε θα συμφωνήσουμε να διεκδικήσουμε για τη χώρα μας και το Βόρειο Πόλο ακόμα. Μέχρι τότε όμως ο κάθε Έλληνας μόνο σ' ένα πράγμα στον τομέα της εθνικής μας υπόστασης πρέπει ν' απαντήσει: ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΦΥΓΟΥΝ ΕΙΤΕ ΝΑ ΜΕΙΝΟΥΝ ΟΙ ΑΓΓΛΟΙ; Αυτού χωρίζει η ήρα απ' το στάρι. Αυτού φαίνεται ο πραγματικός Έλληνας πατριώτης. Όλα τα άλλα πριν και όξω απ' αυτό δεν είναι παρά πατριδοκαπηλία και απάτη και εμπαιγμός. Και αν τώρα κάνουν τον υπερπατριώτη και διεκδικούν τη μισή Βαλκανική αυτοί που παράδιναν ολόκληρες επαρ¬χίες και σώματα στρατού σ' αυτούς που σήμερα ονομάζουν προαιώνιους εχθρούς. Αυτοί που έφεραν εδώ και βοήθησαν όσο μπορούσαν τον καταχτητή. Αυτοί που βγάλαν σήμερα στο σφυρί και πουλάν στην Αγγλία ολόκληρη την Ελλάδα. Αν αυ¬τοί κάνουν τώρα τον υπερεθνικόφρονα, χαμένος ο κόπος τους. Να ξεγελάσουν πολλούς δε θα μπορέσουν. Τους έμαθε ο Λαός. Τους ξέρει και τους παρομοιάζει με τους «θεοφοβούμενους» εκείνους που άναβαν τ' άγιου δυο κεριά και του δια¬βόλου πέντε. Δηλαδή πέντε κεριά στην Αγγλία και δυο για τα «εθνικά» τους δίκαια! Όσο για τους σκελδικούς σοσιαλιστές, μας έχουν συνηθίσει τόσο σε «ανεξή¬γητες» μεταστροφές και μεταπτώσεις, που δεν πρόκειται να μας ξαφνιάσουν με τί¬ποτε. Ένα είναι βέβαιο• και τούτη τη φορά τραβάν το στραβό κουπί και φαίνεται πως έχουν το τιμόνι στην πλώρη.

ΤΟ ΤΕΤΑΡΤΟ ΛΟΙΠΟΝ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ ΜΑΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑΝΕ: Ο μοναρχοφασισμός, πιστό εκτελεστικό όργανο του εγγλέζικου ιμπεριαλισμού, ολοκληρώνει το εσωτερικό μας ξεχαρβάλωμα και τη νεοφασιστική αναστήλωση, και σπρώχνει την Ελλάδα και σε τραγικές, τυχοδιωκτικές εξωτερικές περιπέτειες. Η μοναδική διέξοδος, λαϊκή και εθνική, παραμένει η Λαϊκή Δημοκρατία, που σημαίνει λαϊκή επιβίωση, ανοικοδόμηση, λευτεριά. Δημοκρατία και εθνική ανεξαρτησία. Η πραγματο¬ποίηση της απαιτεί λαϊκή ενότητα, συνασπισμό απ' όλες τις λαϊκές και δημοκρατικές δυνάμεις. Καμμιά θυσία, όσο μεγάλη κι αν είναι, που θα βοηθούσε να πραγματοποιηθεί η ενότητα αυτή δε θα πήγαινε χαμένη.

Εδώ θα πρέπει να προστεθεί κάτι που ενδιαφέρει κάπως πιο ειδικά τη σημερινή μας συνέλευση. Η Αγγλία και ο μοναρχοφασισμός δεν πρόκειται, ούτε μπορούν, να φτιάσουν εθνικό στρατό. Δεν πρόκειται γιατί έναν τέτοιο στρατό τον φοβούνται. Και δεν μπορούν γιατί δεν έχουν το Λαό μαζί τους. Το αλληλοφάγωμα και η αποσύνθεση που παρουσιάζει ο στρατός τους τις τελευταίες μέρες, η αλληλοεξόντωση που βάζουν μπρος οι διάφορες κλίκες δείχνουν και στον τομέα αυτόν τα χάλια τόσο του μοναρχοφασισμού όσο και των Άγγλων.

Εθνικό στρατό στην Ελλάδα μόνο η Λαϊκή Δημοκρατία θα φτιάσει. Όπως πρώτης τάξεως στρατό έφτιασε η Λ.Δ. στη Γιουγκοσλαβία και στην Τσεχοσλοβακία. Στρατούς που μπορούμε να τους ζηλεύουμε. Στρατούς όπου σε μια κοινή προσπάθεια συνεργάζονται και δημιουργούν παλιά και καινούρια στελέχη, δημοκρατικοί αξιωματικοί απ' τον παλιό στρατό και λαϊκοί αγωνιστές απ' την Εθνική Αντίσταση. 

5ο ΤΡΕΧΟΝΤΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ 

Δε χωρά καμμιά αμφιβολία πως η αγγλική κατοχή στην Ελλάδα και ο μοναρχο-φασιστικός αφηνιασμός που η κατοχή αυτή οργανώνει, τρέφει και συντηρεί, δημιουργούν μια σειρά από δυσκολίες που σε ορισμένους προκαλούν αμφιταλαντεύσεις και δισταγμούς και αμφιβολίες. Τα συγκεντρωμένα πυρά που η πολυκέφαλη ύδρα της αντίδρασης κατευθύνει κυρίως ενάντια στο ΚΚΕ αφήνουν βέβαια ανεπηρέαστους τους λαϊκούς όγκους. Οι όγκοι αυτοί, πιο φανατισμένοι, όπως τόδειξε και η Πρωτομαγιά της Αθήνας και του Πειραιά, συγκεντρώνονται και οργανώνονται για τους αγώνες που ξεσπάν, που γοργά ωριμάζουν και που τους κάνει αναπότρεπτους η πλουτοκρατική εκμεταλλευτική αποχαλίνωση. Όμως βρίσκονται και ορισμένοι κύκλοι που είτε η υπερεθνικιστική προπαγανδιστική πίεση είτε το ξεφάντωμα που παρουσιάζει τελευταία η τρομοκρατία τους επηρεάζει είτε τους κάνει να χάνουν την ψυχραιμία τους.

Μην ξεχνάμε ακόμα τούτο δω, που περισσότερο από κάθε άλλο στρώμα μέσα στο Κόμμα εσείς πρέπει να το προσέχετε. Ενάντια στο Κόμμα μας δουλεύουν και όλες οι ιμπεριαλιστικές κατασκοπείες με τα πολιτικά τους πραχτορεία, απ' τους χίτες τρομοκράτες μέχρι τους τροτσκιστές προβοκάτορες. Την ιδιαίτερη προσοχή τους οι κατασκοπείες αυτές τη συγκεντρώνουν πάνω σε σας, και γενικά πάνω στα πρώην στελέχη και άντρες του ΕΛΑΣ. Είναι αδύνατο να φαντασθείτε τα κόλπα και τα τερτίπια και τις μέθοδες που χρησιμοποιούν για να πετύχουν, είτε για να μας βλάψουν, θα σας αναφέρω ένα παράδειγμα απ' τον αγγλικό στρατό. Εκεί ήτανε ένας λοχίας, Άγγλος φυσικά, και μέλος του Κ.Κ. Αγγλίας. Ο σύντροφος αυτός βρισκότανε σ' επαφή με το Λαό μας. Λοιπόν πρώτα τον καθαίρεσαν από λοχία και τον μετέφεραν σε άλλη δουλειά. Και πριν λίγες μέρες βρέθηκε σκοτωμένος με τραύμα εξ επαφής. Η σφαίρα μπήκε από το ινιακό κόκκαλο και βγήκε από το μέτωπο. Περισσότερες λεπτομέρειες δε μαθεύτηκαν.

Ας έρθουμε τώρα στα δικά μας. Κάνουν μια οργανωμένη διαλυτική προσπάθεια που αφορά κυρίως τους αξιωματικούς και άντρες του ΕΛΑΣ. Σας είναι γνωστή η παρέα του μεγαλοεπιχειρηματία Πετσόπουλου, όπου ανήκουν και πράκτορες της εγγλέζικης και αμερικάνικης κατασκοπείας. Με την παρέα αυτή έχουν επαφή και αξιωματικοί καπεταναίοι και άντρες του ΕΛΑΣ, άλλοι παρασυρμένοι και άλλοι όχι. Όπως και γενικότερα, τα πυρά και απ' την παρέα αυτή συγκεντρώνονται ενάντια στο ΚΚΕ και την καθοδήγηση του. Αυτό θέλουν κυρίως να υποσκάψουν και δυσφημήσουν. Εδώ πρέπει να προσεχτεί ότι την ίδια δουλειά κάνουν και όλοι οι άλλοι εχθροί και «φίλοι», απ' τη μοναρχοφασιστική Δεξιά μέχρι ορισμένους άσπον¬δους φίλους, τους τροτσκιστές και την πιο πάνω παρέα μας.

Στην υπονομευτική αυτή προσπάθεια πέφτουν θύματα και καλοί σύντροφοι. Και ανάμεσα σας βρίσκονται ορισμένοι που παρασέρνονται και μιλάν κι αυτοί για το ότι «μας διευθύνουν σήμερα οι άκαπνοι», οι «παλιοί και αποτυχημένοι». Λεν ακόμα ότι εμείς σήμερα κατηγορούμε αυτούς όπως κατηγορούσαμε για χαφιέδες την Προσωρινή Διοίκηση, που δεν ήτανε κλπ. Φυσικά όποιος έτσι κρίνει την πο¬λιτική του Κόμματος, αυτός φανερώνει το λιγότερο την άγνοια και την απλοΐκότητά του.

Γιατί αναφέρονται αυτά εδώ; Αναφέρονται ακριβώς γιατί στις δύσκολες στιγ¬μές που περνάμε είναι λίγο «φυσικό» να παρουσιάζονται και δισταγμοί και νευρικότητες. Όλα αυτά όμως πρέπει να ξεπερνιέται κομματικά. Αλλιώτικα, έτσι είτε αλλοιώς, το θέλουμε είτε όχι, εξελίσσονται σε καρκινώματα που μόνον τους εχθρούς του Λαού ωφελούν. Κριτική μπορεί και πρέπει να γίνεται. Να γίνεται όμως κομματικά. Και όταν ένας δε συμφωνεί με τη γραμμή του Κόμματος, κανένας δεν τον κρατά με το στανιό. Όταν όμως μένει εθελοντικά στο Κόμμα, πρέπει και εθελοντικά να κρατά την κομματική πειθαρχία. Και να προσπαθεί και αυτός κομματικά να διορθώνει τα στραβά που βλέπει, που υπάρχουν στο Κόμμα, και να αναπτύσσει και αυτός τη δουλειά του Κόμματος. Η συνειδητή, μα σιδερένια, κομματική πειθαρχία μας χρειάζεται σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Γιατί και οι απαιτήσεις που προβάλλει η περίοδος που περνάμε είναι πιο δύσκολες και πιο περίπλοκες από πριν. Μας χρειάζεται η πειθαρχία αυτή ακόμα πιο πολύ σε κείνους που από παρά¬δοση έχουν κλίση προς πρωτόκολλα και κινήματα. Υπάρχουν ορισμένοι που στο παρελθόν πήραν μέρος σε κινήματα που οι ξένοι τα λεν αβαντούρες. Οι Νεοέλλη¬νες τη μεταφράζουν αυτή τη λέξη με «τυχοδιωκτισμό» (φυσικά εδώ στην πολιτική του έννοια), μα που σωστά αποδίδεται με το «περιπέτεια». Για πολλούς μια περιπέτεια, είτε ένα κίνημα, παρακάτω για παραπάνω δεν έπαιζε και τόσο ρόλο. Εμείς φυσικά δεν μπορούμε να επιδοθούμε σε τέτοιες περιπέτειες. Πρώτο, γιατί ο εχθρός θάθελε να μας παρασύρει σε τέτοιες. Είναι γνωστό ότι μερικοί απ' την παρέα που μιλήσαμε πιο πάνω μιλάν και κινιένται κιόλας προς τέτοιες περιπέτειες. Και, δεύ¬τερο, γιατί οι σοβαροί αγώνες που διεξάγει ο Λαός στο οικονομικό πεδίο, στον πο¬λιτικό τομέα, για την αυτοάμυνα του, τη Δημοκρατία και την ανεξαρτησία του είναι τόσο σοβαροί, ώστε ν' αποκλείουν και τη σκέψη ακόμα για περιπέτεια. Αντίθετα απαιτούν μεγάλη πολιτική υπευθυνότητα και ανώτατη πειθαρχία. Το γενικό πρό¬σταγμα μπορεί να τόχει μόνο η υπεύθυνη πολιτική καθοδήγηση.

ΕΤΣΙ ΤΟ ΠΕΜΠΤΟ ΚΑΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ ΜΑΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑΝΕ: Για τους αγώνες του Λαού που ξεσπούν και που φουντώνουν πιο μεγάλοι ακόμα χρειά¬ζεται περισσότερη ενότητα και περισσότερη πειθαρχία γύρω απ' το Κόμμα και την πολιτική του γραμμή. Και ταυτόχρονα ξεσκέπασμα και απομόνωση κάθε ξένου και ύποπτου στοιχείου που υπονομεύει την ενότητα και πειθαρχία αυτή.

Έτσι θα προχωρήσουμε με τις καλύτερες δυνατές προϋποθέσεις. Και πρέπει νάμαστε αισιόδοξοι. Τόσο γιατί ο Λαός μας, αλύγιστος και ολοένα πιο ενωμένος, προχωρεί και αγωνίζεται. Όσο και γιατί σήμερα το παγκόσμιο δημοκρατικό κίνημα προωθείται και ευθυγραμμίζεται με μας, και τώρα δεν είμαστε εμείς τόσο προχωρημένοι και απομονωμένοι απ' τον κύριο όγκο όσο το Δεκέμβρη του 1944