ΣΕΛΙΔΕΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

  1959. Ιούλης, Μόσχα. Στην τελετή του βραβείου Λένιν Ηταν Δευτέρα 16 του Δεκέμβρη 1974, το απόγευμα, και το θέατρο «Αλίκη» είχε πλημμυρίσει μέσα κι έξω από κόσμο. Τόσος κόσμος που ήταν αδύνατο να χωρέσει ακόμη και σε άλλο χώρο με διπλάσια και τριπλάσια χωρητικότητα. Χρειαζόταν στάδιο, έγραψαν την άλλη μέρα οι εφημερίδες. Τούτος ο κόσμος είχε έρθει να τιμήσει έναν δικό του άνθρωπο, τον μπαρμπα-Κώστα. Εναν δικό του ποιητή, τον φιλόσοφο ποιητή της εργατικής τάξης Κώστα Βάρναλη. Ηταν μια εκδήλωση οργανωμένη από την Ενωση Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών προς τιμήν του αρχαιότερου μέλους της, διότι ο τιμώμενος Κώστας Βάρναλης είχε υπηρετήσει τις Τέχνες και τα Γράμματα όχι μόνο ως μεγάλος ποιητής αλλά και ως εξαίρετος δημοσιογράφος, του οποίου οι επιφυλλίδες από την ΠΡΩΙΑ, τον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ και την προδικτατορική ΑΥΓΗ είχαν αφήσει εποχή. Την εκδήλωση προλόγισε ο πρόεδρος της Ενωσης Σπύρος Γιαννάτος ενώ ο πρόεδρος του ΕΔΟΕΑΠ Γ. Καράτζας μίλησε για τον Βάρναλη- Δημοσιογράφο. Στη συνέχεια στ

  1. Αγάς (δεσποτικός-αυταρχικός), 2. Αγιάζι (πρωινό ή νυχτερινό κρύο), 3. Αλάνα (ανοιχτός χώρος), 4. Αλάνι (αλήτης) 5. Γιακάς (περιλαίμιο), 6. Γιαπί (οικοδομή), 7. Γιαρμάς (ροδάκινο), 8. Γιαούρτι (πηγμένο γάλα) 9. Γιλέκο (περιθωράκιον) 10. Γινάτι (πείσμα), 11. Γιουρούσι (επίθεση) 12. Γκάιντα (άσκαυλος), 13. Γκέμι (χαλινάρι) 14. Γλέντι (διασκέδαση) 15. Γούρι (τύχη), 16. Γρουσούζης (κακότυχος), 17. Δερβένι (κλεισούρα), 18. Εργένης (άγαμος), 19. Ζαμάνια (μεγάλο χρονικό διάστημα), 20. Ζαρζαβατικά (λαχανικά), 21. Ζόρι (δυσκολία), 22. Ζουμπούλι (υάκινθος), 23. Καβγάς (φιλονικία), 24. Καβούκι (καύκαλο), 25. Καβουρδίζω (φρυγανίζω-ξεροψήνω), 26. Καζάνι (λέβητας), 27. Καΐκι (βάρκα) 28. Καλέμι (γραφίδα), 29. Καλούπι (μήτρα-πρότυπο), 30. Κάλπικος (κίβδηλος), 31. Καπάκι (σκέπασμα- κάλυμμα), 32. Καραούλι (φρουρά-σκοπιά), 33. Καρπούζι (υδροπέπων), 34. Κασμάς (αξίνα-σκαπάνη) 35. Κατσίκα (ερίφι-γίδα) 36. Καφάσι (κιβώτιο), 37. Κελεπούρι (ανέλπιστο εύρημα) 38. Κέφι (ευδιαθεσία) 39. Κιμάς (ψιλοκομμένο κρ

2009. Το πρώτο Διοικητικό Συμβούλιο του Μουσείου Εθνικής Αντίστασης στην Ηλιούπολη. Στη φωτογραφία από αριστερά, στη πρώτη σειρά: Βαγγέλης Πλιάκος, Ζωή Πετροπούλου-Κριτζιλάκη, Κώστας Παππάς,Ταξιάρχης Γαγάνας, Γιάννης Αναγνώστου πρόεδρος του Δ.Σ και δήμαρχος Ηλιούπολης, Μπάμπης Γκολέμας, Αριστομένης Κιντής, Κώστας Κονδύλης και Περικλής Καπετανόπουλος. Δεύτερη σειρά: Λευτέρης Μακρυκώστας, Θωμάς Μηλούλης, Ηρακλής Κωνσταντινίδης, Κατερίνα Δριγιαννάκη, Δημήτρης Παρράς, Νίκος Καραβέλος. Στη θητεία του εγκαινιάστηκε το Μουσείο Εθνικής Αντίστασης και εμπλουτίστηκε η συλλογή του με εκατοντάδες τεκμήρια. Οτι βλέπει ο επισκέπτης σήμερα, έγινε εκέινη την περίοδο. Η θητεία του έληξε στις 31 Δεκεμβρίου 2010. Από τότε μέχρι σήμερα το Μουσείο περνά περίοδο "ισχνών αγελάδων". Ας ελπίσουμε ότι, με την σημερινή δημοτική αρχή τα πράγματα δεν θα παραμείνουν ίδια και  απαράλαχτα με την προηγούμενη δημοτική αρχή, γιατί πάντα η  ελπίδα πεθαίνει  τελευταία...   Το Νομικό Πρόσωπο Μουσείο Εθνικής Αντίσ

  του Σπύρου Κουζινόπουλου Μία από τις εφημερίδες που είχαν εκτεθεί πριν ένα ακριβώς χρόνο στο Βασιλικό Θέατρο, στην έκθεση για τον Τύπο της Εθνικής Αντίστασης, την οποία συνδιοργάνωσαν ο Δήμος Θεσσαλονίκης με την ΕΣΗΕΜΘ, το Μέγαρο Μουσικής και το ΚΘΒΕ, για να τιμηθεί η 30η Οκτωβρίου 1944, ημέρα απελευθέρωσης της Θεσσαλονίκης από τους Ναζί, δίνει αποστομωτική απάντηση σε κάποιες φωνές που ακούγονται εσχάτως τις τελευταίες ημέρες, αμφισβητώντας για το εάν όντως απελευθερώθηκε η πόλη με την είσοδο του ΕΛΑΣ το 1944, ή εάν οι Γερμανοί αποχώρησαν μόνοι από τη Θεσσαλονίκη. Πρόκειται για την εφημερίδα "Η Φωνή της Ελλάδος", που δεν είχε καμια σχέση με το ΕΑΜ ή την αριστερά, καθώς αποτελούσε το δημοσιογραφικό όργανο στη Μακεδονία του ΕΔΕΣ, με αρχηγό τον Ναπολέοντα Ζέρβα, της αντίπαλης δηλαδή προς τον ΕΛΑΣ ανταρτικής οργάνωσης, η οποία δρούσε κυρίως στην περιοχή της Ηπείρου, διέθετε όμως οργάνωση και στη Θεσσαλονίκη, αποτελούμενη κυρίως από πρώην αξιωματικούς του Ελληνικού στρατού. Στο

                                                                     Βέρνερ Ιλμερ Στην Ελλάδα, οι περισσότεροι Γερμανοί στρατιώτες  που συνεργάστηκαν με το ΕΑΜ και εντάχθηκαν στον ΕΛΑΣ ανήκαν στα Τάγματα 999, γνωστότερα και οι στρατιώτες με την γαλάζια ταυτότητα. Οι μονάδες αυτές συγκροτήθηκαν το 1941 με εγκύκλιο του γερμανικού Υπουργείου Εσωτερικών. Στις τάξεις τους εντάχτηκαν φυλακισμένοι για τα πολιτικά τους φρονήματα (κομμουνιστές, σοσιαλιστές, χριστιανοδημοκράτες κ.α) καθώς και  κατάδικοι που είχαν τιμωρηθεί για αντικρατικές ενέργειες. Διοικητές τους ήταν  φανατικοί Ναζί. Το 1943 μερικά Τάγματα 999 μεταφέρθηκαν στην Πελοπόννησο και ένα από αυτά  εγκαταστάθηκε στην Αμαλιάδα. [1] Οι στρατιώτες του 40ου Τάγμα Φρουράς Οχυρών Πεζικού 999  στην περιοχή της Αμαλιάδας φρόντισαν να αποκαταστήσουν  επαφή με το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ, συγκροτώντας στο εσωτερικό του Τάγματος αντιναζιστική ομάδα με ηγέτες τον κομμουνιστή Βέρνερ Ίλμερ από το Βερολίνο  και τον πρώην αθλητή Φραντς Σνάιντερ από το Μόναχο. Σύμφω