Η «ΦΩΝΗ» ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ

«Κάθε πρωί είχα ραντεβού με την καθοδήγηση της ΕΠΟΝ του 6ου τομέα Ανατολικών Συνοικιών, στην οδό Αγίας Σοφίας, στο Βύρωνα. Έπαιρνα το καθημερινό δελτίο ειδήσεων και παράνομο τύπο, που μετέφερα καμουφλαρισμένο, μέσα σε τσάντες με λαχανικά και τρόφιμα. Θυμάμαι το Σταμάτη, το Νίκο, την Άννα, στελέχη της ΕΠΟΝ, που συζητούσαμε τα νέα του αγώνα. Αξέχαστη θα μου μείνει εκείνη η μέρα του Απρίλη του 1944, που οι γερμανό-τσολιάδες μπλόκαραν το σπίτι που φυλασσόταν ο οπλισμός της διμοιρίας του ΕΛΑΣ Υμμητού. Είχα πάει από το πρωί στο Βύρωνα, με τα πόδια φυσικά, και γύριζα το μεσημέρι, με μια τσάντα γεμάτη παράνομες αντιστασιακές εφημερίδες και προκηρύξεις. Μέσα στο σπίτι, στην οδό Αγραίων, τρείς ΕΠΟΝίτες, μαχητές του ΕΛΑΣ, πολεμούσαν ηρωικά μα άνισα. Εκατοντάδες οι εχθροί είχαν ζώσει όλη τη συνοικία. Περνούσα λίγες εκατοντάδες μέτρα, από το σημείο της μάχης. Οι δρόμοι έρημοι. Οι κάτοικοι παρακολουθούσαν με κομμένη την ανάσα, πίσω από τις γρίλιες. Εγώ βιαζόμουν να φτάσω στο σημείο που θα παρέδιδα το υλικό, όταν ξαφνικά οι γερμανοί με είδαν και μου έβαλαν. Έτρεξα να κρυφτώ, και απάγκιασα σε μια πόρτα, ενός ισόγειου σπιτιού, δίπλα από το στέκι των προσκόπων. Ξαφνικά άνοιξε η πόρτα, ένα χέρι έπιασε και με τράβηξε μέσα. Ήταν ένας άγνωστος άνδρας κοντά στα τριάνταπέντε, και μου χαμογελούσε: « Μην φοβάσαι" μου είπε. Μπορείς να μείνεις εδώ μέχρι να περάσει το κακό. Θέλεις λίγο νερό;» Σίγουρα ήταν οργανωμένος στην Αντίσταση, γιατί με αυτή του τη πράξη διέτρεχε θανάσιμο κίνδυνο, αν με είχε δει κάποιο εχθρικό μάτι, και με πρόδιδε».
Σε λίγο ή μάχη τελείωσε. Τα τρία παλικάρια έπεσαν νεκρά από τα εχθρικά βόλια και πέρασαν στο πάνθεον των ηρώων. Το βράδυ τα χωνιά, σε όλες τις γειτονιές, μετέδιδαν τα νέα και ορκίζονταν εκδίκηση. Το σπίτι της οδού Αγραίων έγινε τόπος προσκυνήματος και οι μπαρουτοκαπνισμένοι τοίχοι του γέμισαν συνθήματα. Μέχρι την απελευθέρωση το χωνί και ο παράνομος τύπος, στάθηκαν τα όπλα που κράτησαν ψηλά το ηθικό των Ελλήνων, έδωσαν σε καθημερινή βάση την μάχη της ενημέρωσης, και νίκησαν την πείνα και το θάνατο.
Πάνω από 1.500 ΕΑΜμικές και ΕΠΟΝίτικες αντιστασιακές εφημερίδες, μικρές και μεγάλες, εκδόθηκαν την περίοδο 1941-44. Πάνω από 600.000 νέοι εντάχθηκαν στις γραμμές της ΕΠΟΝ, και εκατοντάδες νέα παιδιά, όπως η Ζωή, έγιναν η φωνή της Αντίστασης, η φωνή της ΕΠΟΝ.

Δήλωση Ζωής Πετρόπουλου, στελέχους της ΕΠΟΝ για την έκδοση της εφημερίδα το «ΧΩΝΙ».

«Η φωνή της Αντίστασης στην εποχή μας ακούγεται πλέον με διαφορετικούς τρόπους. Εύχομαι η εφημερίδα το «ΧΩΝΙ» που ξεκινά σήμερα το σημαντικό της ταξίδι στο χώρο του ελληνικού τύπου, να φανεί αντάξια του τίτλου της».


Αφιερωμένο στους νέους και τις νέες της ΕΠΟΝ, που έπεσαν στη μάχη της ενημέρωσης του Ελληνικού Λαού, με τον τηλεβόα, την παράνομη εφημερίδα, και το όπλο στο χέρι, το ακόλουθο ποίημα του ποιητή της Εθνικής Αντίστασης Γ.Κοτζιούλα.

Οι νεκροί μας

«Τα παλικάρια, δεν πεθαίνουν στο κρεβάτι
μήτε γερνούν, δεν έχουν τόση υπομονή,
μα απ’ τη ζωή, παράκαιρα, άξαφνα φευγάτοι,
γίνονται θύμηση βαθειά, που μας πονεί.

Χάνονται οι ακριβοί μας, ο ένας με τον άλλον,
απιστομιόνται, δίχως ούτε βογγητό,
παιδιά που εζήλεψαν τη δόξα των μεγάλων
και που στη μάχη αξίζουν, ίσαμ’ εκατό.

Μπήκατε στον αγώνα, σα σε πανηγύρι,
τραβώντας πρώτοι και γλυτώνοντας στερνοί,
ω, που δεν ήταν τόσο γρήγορα να γείρει
για σας ο ήλιος, ούτε η μέρα φωτεινή.

Μπροστάρια του Λαού, του ίσαμε χθες δεσμώτη,
δεν είχατε άλλο από το ζήλο το θερμό,
και κάμετε θυσία τη φλογερή σας νιότη
για των χιλιάδων αδερφών το λυτρωμό.

Πεθάνατε γι’ αυτό της γής μας το κομμάτι,
για της Πατρίδας μας, ακέρια την τιμή,
κι ακόμα για το δίκιο, τ’ άγιο του χωριάτη,
για της φτωχολογιάς, τ’ ατίμητο ψωμί.

Στο χώμα το δικό μας, μείνατε με βούλες,
στην τρυπημένη σας, μανδύα εδώ κι’ εκεί,
θα σας σκεπάζουν με την χλόη τους οι ραχούλες,
και θα σας κλαιν με τη φλογέρα οι μπιστικοί.

Μα εμείς, που πρώτα λογαριάζουμε το χρέος,
δε θα τα’ αφήσουμε το δάκρυ να χυθεί,
μόνο, που έτσι, που σας ηύρε ο θάνατος, ωραίος,
μέσα μας, άσειστοι θα στέκεστε κι’ ορθοί!