Ο ΕΧΤΡΟΣ

Είπα: «Ξεφορτώσου

τον παλιό εαφτό σου

και ξαναγεννήσου

νά σαι, όπως δεν είσου»!

***

Κ’ έριξα στα σκότη

των αβύσσων ό,τι

το ‘χ’ από καιρό

μέσα μου ιερό.

***

Και στη ρεματιά

άναψα φωτιά

κι έκαψα τους πρώτους

και στερνούς ερώτους.

***

Κι απ’ την κουπαστή

έριξα μέσ’ τη

θάλασσα το εγώ μου,

τον τυφλό οδηγό μου.

***

Και στο μέγα φως

βρέθηκ’ αδερφός

καθ’ Εσταβρωμένου

και δικού και ξένου.

***

Αξαφνα σκυλίσα

ουρλιαχτά και λύσσα:

- Πάνω του όλ’ η πλάση,

πρι να την χαλάσει!

***

Ισα στη θελιά

κάτου απ’ την ελιά!

Και φωτιά από κάτου!

Και τα γονικά του,

***

τέκνα και Μαριό του

κι όλο το χωριό του

κι όλη του τη φάρα

στάχτη και πασπάρα!